Een dag in Kayana / Kosindo

In Paramaribo vroeg ik (Maud) mij af wat ik zou gaan doen. Ik heb aardig mijn draai hier gevonden. Mijn dagen zijn hier goed gevuld, en ik vind het heel waardevol om in Kayana te mogen zijn.

Om 7.00 gaat de wekker. Opstaan en samen ontbijten op onze veranda met verse broodjes gebakken door Annettie. Langs ons lopen al vrouwen met grote schalen op hun hoofd gevuld met wasgoed en servies om naar de rivier te gaan. Kindertjes komen al langs en zwaaien ons gedag. Zij gaan alvast naar school. Om 7.30 verzorg ik de wond van Wynne, een Nederlandse onderwijzeres, die door een vis is gebeten en daardoor een teen is kwijt geraakt.
Om 8.00 uur start de school met het hijsen van de Surinaamse vlag en het volkslied wordt door alle jongens, meisjes en de juffen gezongen in het Saramacaans. Ik assisteer in groep 3 omdat juf Wynne voor een deel is uitgeschakeld. Vandaag taal- en rekenles. Kinderen zitten aan mij, willen graag mijn haar voelen en vragen veel aandacht. Het valt op dat bijna alle 22 kinderen niet in staat zijn om maar één minuut stil te zitten en te luisteren. Er zitten grote niveau verschillen tussen de kinderen. Kinderen die nog niet tot 10 kunnen tellen en kinderen die al min en plus sommen kunnen maken. Ik help een kind met de taalles. Op school is de voertaal Nederlands maar hun moedertaal is Saramacaans.
Er staat een plaatje van een kat daarnaast drie woorden tak, kat en pot. Ze moet het juiste woord omcirkelen. Ik lees met het meisje de woordjes, eerst spellen en dan het hele woord. Ik herhaal het wel 10 keer. Ik vraag aan haar welk woord ze moet omcirkelen en wat er staat. Zij antwoordt poes, ik leg uit dat een poes ook een kat is en vraag het nog een keer te doen. Wat staat er nu? Appel. Nu weet ik het ook niet meer.

Les geven is boeiend maar ook moeilijk. Om half een is de school uit en lunchen we op onze veranda. Dit keer een mie-tje. Na het eten bespreken we de les marketing van de vorige avond. Daarna bereiden we allebei onze les Engels voor. Ja, jullie lezen het goed ik geef Engelse les!!! Nooit gedacht maar in het land der blinden is éénoog Koning.
JP zou alleen Engels geven maar er zit een te groot niveau verschil tussen de vijf medewerkers van Kosindo. Daarom hebben we de groep opgesplitst. Ik geef les aan Anettie, 50 jaar, schoonmaakster en zij bakt de broodjes en spreekt nauwelijks nederlands en kan niet lezen en schrijven.
Jerry de bootsman, 32 jaar, is nog nooit naar school geweest spreekt wel redelijk nederlands.
Carla ongeveer 40 jaar kan wel lezen en schrijven, spreekt aardig nederlands.
Vandaag een les over de maaltijd. Ik neem zoveel mogelijk dingen mee: bord, bestek, kopjes etc. Anders is het moeilijk uitleggen en “zien is begrijpen”. Daarna tellen, ik ben trots dat zij nu kunnen tellen tot honderd. We sluiten af met een rollenspel "welkom heten en voorstellen".
Engels is voor hen niet echt belangrijk maar zijn erg gemotiveerd en zo leren wij ze goed kennen om straks het veranderproces goed in te kunnen zetten.
Na de les hebben we warm gegeten. JP heeft 9 menu’s samengesteld en daar hebben we onze inkopen op gedaan. Vandaag bami met pindasaus en lychees. ’s Avonds was het filmavond op onze veranda. Er kwamen vier andere vrijwilligers en onder het genot van popcorn en thee hebben we naar Blind Flight gekeken. Ontroerende film van een Ier en Engelsman die vier en half jaar ontvoerd zijn geweest in Beiroet.

Zo als jullie al lazen thee en geen alcohol. Alleen in het weekend één biertje en verder is het alcoholloos. Het is goed te doen alleen als het heel warm is verlang ik naar een koud biertje. Na de film zijn we naar bed gegaan. Om uitgerust aan de volgende dag te beginnen, lesgeven, EHBO, opstellen marketingplan etc etc.